Mutluluğu özlemişim. Hiç de o kadar büyütülecek bir şey değilmiş meğer.
Hissedebilmek yetiyormuş.
Gülmek,
Yaşanan onca zorluğu sadece olduğu gibi kabul etmek,
Karın ağrısı yaşayacak kadar gülebilmek,
Anlamsızca her önüne geleni olduğu gibi kabullenmek,
Zamanı sadece detay olarak görebilmek,
Gözlerinde parıltıların ışık olduğu insanlar ile biraz zaman geçirmek,
Zamanı, paylaşabilmek,
Paylaştığın her An’dan zevk alabilmek,
Her ne olursa olsun, olanı taa içinde hissetmek,
Yapmacık olmadan oldu gibi olan arkadaşlar ile olmak,
Hiç bir karşılık beklemeden verilen, bir küllah dondurma da sevginin en büyüğünü görmek,
Her aklına geldiğinde kalp çarpıntısını hissedebilmek,
Hissettiklerin geçmesin diye uyumamaya çalışmak,
Deniz kokusunu her an içinde hissetmek ve huzuru bulmak,
Mutlu olmak güzelmiş....Çok da özlenmiş..
