Kelimelerim yetmeyecek biliyorum ve gülüyorum.

Bundan 10 gün önce bu klavyenin önünde, ‘enter’ tuşuna basıp basmama konusunda kendimle savaşıyordum.  Parmağım tuş’un üzerinde ama bir türlü basmaya cesaret edemiyordum. Zordu bunca zaman üstünde kafa yorduğum, her parçasının mükemmel olmasını istediğim bir hayali hayata geçirmek.Bu kadar çok düşünmeye rağmen hala mükemmel olmadığını biliyorum. Tanrı bizlere hayat verirken ne kadar çok düşündü acaba?

Kafamda dolaşan binlerce tilki, ya hata yaptıysam sorusu, tuşa basınca geri dönüşü olmayacak olduğunu bildiğim yeni hayatım. İnsanların gelebilecek tepkileri,  çocuklarım, kaygılarım, bekli de korkularım, ya kimse beğenmez ise, ya altından kalkamazsam, çok beklenti yaratıp cevap veremezsem, ve bunlara benzer binlerce, yüzlerce değil, binlerce soru. Hepsi sadece sol serçe parmağımın ucunda, dışarı fırlamayı bekliyorlardı.

Ve benim serçe parmağım artık o yükü kaldırmadan dokunu verdi simsiyah klavyenin ‘enter’ tuşuna…..

Aradan sadece 10 gün geçti.  Her geçen saniye, sadece kendim için değil, aynı durumda ki çocuklar ve onlarla hayatı paylaşan ebeveynleri için doğru bir şey için ilk adımı attığımı anladım. Her geçen saniye daha da fazla anlıyorum.

Mutluyum, yüzümden gülümseme eksik olmuyor. İçim titriyor.  Daha hiç kimse ile yüz yüze tanışmamış olsam bile, paylaşımlar inanılmaz. Her saniye beraberce büyüdüğümüzü görüyorum, hissediyorum. Tüm korkularım, kaygılarım sanki başka bir enerji oldu, bana daha fazla, daha güzel, daha yaratıcı, daha umut verici olmam için yardım ediyor.

Kapılar kendiliğinden açılıyor, harika olanaklar önüme geliyor, paylaşacak o kadar çok şey oldu ki kelimeler yetmiyor, gülümsüyorum.

Her birinize, kalbi ile burada çocukları için bir şeyleri değiştirmek isteyen sizlere ayrı ayrı teşekkür ediyorum.

İlginize, desteğinize layık olmak, çocuklarımıza sevgimizi aktarabilmek, hayatı beraberce yaşamak için daha çok çalışacağız….

Teşekkür ederim..